In shock..

11 maart 2017 - Parañaque, Filipijnen

hallo allemaal,

Vannacht was een hele heftige nacht voor lisanne en mij..  ik wilde dit niet plaatsen maar Met toestemming van onze stagebegeleider schrijf ik dan toch deze blog omdat het belangrijk is dat mensen ook deze kant van de kinderen horen.

Vannacht belde onze stagebegeleider ons op in paniek het enige wat wij eruit konden halen is dat we meteen naar acap moesten gaan want er was iets aan de hand met zelfmoord. Wij lagen al in bed en het was half 1 snachts we hebben kleren aan getrokken en zijn naar acap gesprint zonder enige twijfel en zonder er over na te denken dat het voor ons gevaarlijk kon zijn.. Eenmaal aangekomen bij acap kregen wij geen antwoord niemand opende de poort en we kregen geen gehoor. Snachts is er in de buurt een bewaker die de hele nacht de buurt bewaakt hij heeft ons voorbij zien rennen  en heeft ons geholpen,  hij is over het het geklommen en begonnen met roepen  na 15 minuten deden de volwassenen die bij acap wonen eindelijk de poort open, wij als Nederlanders en hun als filipijnen die geen Engels spraken konden niet communiceren en wij konden niet uitleggen wat er aan de hand was. We hebben onze stage begeleider gebeld en deze aan de volwassenen geven zodat zij kon uitleggen wat er aan de hand was. Een van de jongens die bij acap woont had een bericht gestuurd naar onze stage begeleider dat hij een eind ging maken aan zijn leven. De volwassenen bij acap kregen de boodschap van onze begeleider dat ze direct zijn kamer moesten open maken. Toen de kamer eenmaal open was zat hij daar.. met een gigantisch groot vleesmes vol tranen. Ze hebben dit mes afgepakt en wij kregen te horen dat als wij niet optijd waren geweest hij zich van het leven had beroofd.. wij hebben iemand zijn leven gered. Later die nacht is er nog een groot mes gevonden en een groot stuk touw. Hij had dus daadwerkelijk plannen. Het is heel lastig om dit een plekje te geven wij zijn enorm geschrokken en alles kwam in een klap op ons af. Vandaag hebben wij gesprek gehad met onze begeleider en die heeft het hele verhaal over de jongen verteld. Hij is mishandeld, van huis weg gestuurd en hij is ook het aller eerste kind van acap, door hem is deze organisatie ontstaan. Wanneer hij iets fout doet voelt hij zich zo schuldig dat het hem beter lijkt een eind aan zijn leven te maken dan er over te praten. En met iets ergs bedoelt hij stiekem vrienden laten logeren bijvoorbeeld. Zo iets kleins kan hem al zo onzeker maken. Maar dit is de werkelijheid dit is hoe deze kinderen zijn. Zij hebben nooit geleerd dat je over iets kunt praten en dat vergeven bestaat. Ik ben heel blij dat wij optijd daar waren maar ben bang voor zijn toekomst.. hoe gaat het nu verder en hoe wil hij zijn leven weer oppakken. Dit was een hele ervaring voor ons maar ook voor iedereen daar! Eenmaal thuis braken lies en ik volledig we hadden elkaar hard nodig en hebben veel gepraat. Dit moeten we ook zeler blijven doen! Dit is niet zomaar voorbij en moet je samen een plekje geven! 

4 Reacties

  1. Jan:
    11 maart 2017
    Dapper dapper kind. Was blij dat we gisteren al contact hadden. Ik vindt je zo stoer. Je bent in dit harde leven terecht gekomen en doet het toch maar mooi. Respect voor jullie maar ook voor Didit.
  2. Marian:
    11 maart 2017
    Ja dat heeft heel veel inpakt met je. Jullie hebben goed gehandeld. Zo zie je maar dat praten en vergeven heel belangrijk is.
    Petje af voor jullie. Jullie doen goed werk.
  3. Ellen:
    11 maart 2017
    Jeejtje meiden, heftig verhaal! Maar respect voor jullie hoe jullie dit hebben aangepakt en ook voor het delen hiervan! Begrijpelijk dat dit wen plekje moet krijgen, goes dat jullie er voor elkaar zijn! Wees trots op jezelf en op elkaar, zijn wij allemaal ook!
  4. Niek:
    14 maart 2017
    Heftig hoor Juul! Super knap hoe je er mee om bent gegaan, respect!
    Je doet goed werk!